Red Orange

De tentoonstelling Ze heeft vele namen van de Spaanse kunstenaar Dora García biedt een overzicht van enkele van de belangrijkste performances, tekeningen, installaties, gedrukte media en films die zij gedurende haar drie decennia durende carrière heeft gerealiseerd.

De praktijk van Dora García houdt verband met gemeenschappelijkheid en individualiteit in de hedendaagse samenleving. García verkent het politieke potentieel van marginale posities en huldigt excentrieke personages en antihelden. Die personages staan geregeld centraal in haar filmprojecten, zoals The Joycean Society (2013), Segunda Vez (2018) en Amor Rojo (2023). Een essentieel aspect in García’s werk is de verwevenheid met politieke bewegingen zoals het feminisme, en de manieren waarop die de openbare ruimte innemen. De notie van ‘collectiviteit’ speelt een grote rol in haar werk, en heeft betrekking op het politieke potentieel van liefde, vriendschap, kameraadschap, manieren van werken en manieren om sociale omgevingen te transformeren.

Deze tentoonstelling is de eerste die zich richt op een centraal element in het werk van García, namelijk haar op performance gebaseerde praktijk. Die bevindt zich op het snijvlak van beeldende kunst en podiumkunst. Tekeninstallaties, voorwerpen en ruimtes worden geactiveerd met performances waarvan sommige een uitgeschreven script volgen. Ze heeft vele namen beschouwt de relaties tussen het publiek, het kunstwerk en de ruimte en gebruikt daarvoor het gebaar van tekenen, schrijven en de handeling van het spreken.

Deze tentoonstelling is de eerste die zich richt op een centraal element in het werk van García, namelijk haar op performance gebaseerde praktijk. Die bevindt zich op het snijvlak van beeldende kunst en podiumkunst. Tekeninstallaties, voorwerpen en ruimtes worden geactiveerd met performances waarvan sommige een uitgeschreven script volgen. Ze heeft vele namen beschouwt de relaties tussen het publiek, het kunstwerk en de ruimte en gebruikt daarvoor het gebaar van tekenen, schrijven en de handeling van het spreken.

De praktijk van Dora García houdt verband met gemeenschappelijkheid en individualiteit in de hedendaagse samenleving. García verkent het politieke potentieel van marginale posities en huldigt excentrieke personages en antihelden. Die personages staan geregeld centraal in haar filmprojecten, zoals The Joycean Society (2013), Segunda Vez (2018) en Amor Rojo (2023). Een essentieel aspect in García’s werk is de verwevenheid met politieke bewegingen zoals het feminisme, en de manieren waarop die de openbare ruimte innemen. De notie van ‘collectiviteit’ speelt een grote rol in haar werk, en heeft betrekking op het politieke potentieel van liefde, vriendschap, kameraadschap, manieren van werken en manieren om sociale omgevingen te transformeren.